Το φτερό του δράκου: μια παράσταση μαύρου θεάτρου

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ....ΣΚΟΤΑΔΙ!!!

Αυτή την Παρασκευή ...σβήνουμε όλα τα φώτα! Στο Δημοτικό Θέατρο Αμπελοκήπων, το οποίο θα επισκεφτούμε, δεν τα χρειαζόμαστε.

Εκεί θα γνωρίσουμε από κοντά ένα σπάνιο θέαμα στη χώρα μας:  

Το μαύρο θέατρο

 

Η τέχνη του στηρίζεται στο μαύρο που δεν φαίνεται πάνω στο μαύρο.
Η ομάδα "πούπουλο" και η Ρίτα Πουταχίδου μας ξεναγούν σε έναν κόσμο άγνωστο για τους περισσότερους, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό .

 

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 

Ένα παιδί της πόλης έχει το δικαίωμα να ονειρευτεί και να ταξιδέψει με τη δύναμη της φαντασίας του. Οι ενήλικες όμως στην προσπάθεια τους να το διαπαιδαγωγήσουν, να το μορφώσουν, να το εκπαιδεύσουν, το φορτίζουν με μια καθημερινότηνα γεμάτη με κάθε είδους ασχολίες.

Αυτές σε συνδυασμό με τους σύγχρονους ταχύτατους ρυθμούς ζωής, του αφήνουν ελάχιστο χρόνο ελεύθερο.

Έτσι το δωμάτιο του γίνεται το καταφύγιο του, όπου ξεκλέβοντας χρόνο πριν πέσει για ύπνο, αφήνει ελεύθερη την σκέψη του και με βοηθούς τα παιχνίδια του ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο της φαντασίας.

Το έργο είχε 12 καταπληκτικές σκηνές, υπέροχη μουσική και σκηνικά. Το χαρακτηριστικό της παράστασης είναι οι μαγευτικές εικόνες που στηρίζονται στην πρωτόγνωρη αυτή τεχνική του μαύρου θεάτρου.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΘΕΑΤΡΟ;

Στο μαύρο θέατρο οι ηθοποιοί – χειριστές των διαφόρων αντικειμένων είναι ντυμένοι στα μαύρα και παίζοντας μπροστά από το μαύρο φόντο της σκηνής γίνονται αόρατοι για τους θεατές. Έτσι τα πολύχρωμα αντικείμενα που χειρίζονται είναι σαν να αιωρούνται στον αέρα και ζουν τη δική τους ανεξάρτητη ζωή. Επίσης σημαντικό στοιχείο είναι και ο ιδιαίτερος φωτισμός που χρησιμοποιείται. Η πρωτοτυπία είναι ότι προστέθηκαν υπεριώδεις φωτισμοί ώστε να αναδείξουν τα χρώματα στα σκηνικά, στα αντικείμενα αλλά και στις ανθρώπινες φιγούρες. Επιπλέον, κατόρθωσαν με τη χρήση αυτών των φωτισμών να «εξαφανίσουν» τους τεχνικούς και τους ηθοποιούς, που κουβαλούν τα αντικείμενα και δουλεύουν στο βάθος και στο πλάι της σκηνής. Το αποτέλεσμα ήταν να πετύχουν την ψευδαίσθηση του «πετάγματος».

Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι στο Μαύρο θέατρο δεν υπάρχουν διάλογοι, υπάρχει παντομίμα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το κάνουν παγκόσμιο, με ενθερμούς οπαδούς και υποστηρικτές.

Το μαύρο θέατρο έχει αναπτυχθεί πολύ στην Πράγα της Τσεχίας, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτεύουσα του μαύρου θεάτρου κι αποτελεί γι' αυτό το λόγο ειδικό τουριστικό προορισμό για πολλούς θεατρόφιλους και μη ταξιδιώτες. Στην πόλη δεκάδες θέατρα κάθε μέρα παίζουν παραστάσεις μαύρου θεάτρου.
 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 

Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το "μαύρο δωμάτιο" ή "μαύρο κουτί" το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με μαύρο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της, ηθοποιούς - μαριονετίστες, ντυμένους στα μαύρα. Η μαύρη ενδυμασία, τους επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.
Η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και το '61 ο Jiri Srnec τελειόφοιτος της Ακαδημίας Θεάτρου της Πράγας άρχισε να πειραματίζεται με την ιωδίζουσα λάμπα φθορισμού (black light) και τη συμπεριφορά της στη θεατρική σκηνή. Έτσι αναβίωσε η εξέλιξη του μαύρου θεάτρου.

Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου ξεκινώντας από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρης απορροφητικότητας του φωτός. Αυτήν τη φυσική παρατήρηση "του μαύρου πάνω στο μαύρο" και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.

Η μαγεία έρχεται να συμπληρώσει και να τελειοποιήσει αυτό το επί σκηνής θαύμα, καθώς οι θεατές δεν μπορούν να αντιληφθούν και να εξηγήσουν την κίνηση διαφόρων αντικειμένων που χειρίζονται οι ηθοποιοί - χορευτές.
Στο μάτι του θεατή γίνεται αντιληπτό μόνο ως ένα τυχαίο παιχνίδι εναλλαγής του ορατού με το αόρατο, (μια και βλέπουν ανθρώπους και αντικείμενα να αιωρούνται στις τρεις διαστάσεις, αυτόνομα).
Το μαύρο θέατρο εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός διεθνούς θεάματος και απευθύνεται σε όλους τους πολιτισμούς, μια και παρακάμπτεται ο λόγος και η επικοινωνιακή του γλώσσα βασίζεται στην κίνηση, στην ακουστική και στην παντομίμα.

Είναι μοναδικά τα συναισθήματα που σου βγάζει το μαύρο θέατρο μια και ξεφεύγει από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, εδώ στοχεύεται και επιτυγχάνεται η κατάρρευση του πραγματικού, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.
Είναι ένα θέαμα πλημμυρισμένο από κίνηση, χρώμα και μουσική. Είναι μία ανάσα γέλιου και εφορίας στην ψυχρή και απρόσωπη τεχνοκρατική εποχή που ζούμε. Είναι λοιπόν κάτι που δεν πρέπει να χάσουμε!