ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ   ΓΙΑ   ΤΗΝ   ΕΠΕΤΕΙΟ   ΤΗΣ  28ης  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ      

Πολυτεχνείο '73

Εικόνες, ποιήματα και χαρακτικά

 Το χρονικό του Πολυτεχνείου

Το ιστορικό της εισβολής στο Πολυτεχνείο από την εκπομπή ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ:



Ζωγραφιές για το Πολυτεχνείο:

Γιορτή για το Πολυτεχνείο

 

17 τραγούδια για το Πολυτεχνείο

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) με παρουσιάσεις

 1. Το Έπος του 1940-44 (σε παρουσίαση):

2. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - Διαδρομή στα γεγονότα μέσα από εικόνες:

3. Η κατοχή (1941-44):

4. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σε βίντεο:

5. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη σε μια παρουσίαση (με χάρτες, animation & ήχους):

World War II European Theater Prelude & November 1942-May 1945.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορείτε να επισκεφτείτε τον παρακάτω 

ιστότοπο: ΨΗΦΙΑΚΗ ΤΑΞΗ.

Καλό Πάσχα!

Ύμνος εις την Ελευθερίαν, του Διονύσιου Σολωμού

 

Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας (από το 1865) και της Κύπρου.

Το ποίημα γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και έναν χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολόγγι.

 

 

Το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές· από αυτές οι 24 πρώτες καθιερώθηκαν ως εθνικός ύμνος το 1865. Οι δύο πρώτες ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσής του αποδίδονται ορθίως τιμές στρατιωτικού χαιρετισμού «εν ακινησία» (σε στάση προσοχής).

Από τις 18 Νοεμβρίου 1966 καθιερώθηκε με την απόφαση 6133 και σαν εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

Το πλήρες κείμενο του Ύμνου σε πολυτονικό έχει ως εξής:

1. Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι
   τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
   σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι
   ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ.
2. Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη
   τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
   καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
   χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
3. Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
   πικραμένη, ἐντροπαλή,
   κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
   «ἔλα πάλι», νά σου πῇ.
4. Ἄργειε νά'λθῃ ἐκείνη ἡ μέρα,
   κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
   γιατί τὰ ’σκιαζε ἡ φοβέρα
   καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
5. Δυστυχής! Παρηγορία
   μόνη σοῦ ἕμενε νὰ λὲς
   περασμένα μεγαλεῖα
   καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
6. Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
   φιλελεύθερη λαλιά,
   ἕνα ἐκτύπαε τ’ ἄλλο χέρι
   ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,
7. Κι ἔλεες: «Πότε, ἅ, πότε βγάνω
   τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ’ ἐρμιές;».
   Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
   κλάψες, ἄλυσες, φωνές.
8. Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
   μὲς στὰ κλάιματα θολό,
   καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ’ αἷμα,
   πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.
9. Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
   ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
   νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
   ἄλλα χέρια δυνατά.
10. Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
    ἐξανάλθες μοναχή·
    δὲν εἴν' εὔκολες οἱ θύρες
    ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῇ.
11. Ἄλλός σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια,
    ἀλλ' ἀνάσασι καμμιά·
    ἄλλος σου ἔταξε βοήθεια
    καὶ σὲ γέλασε φρικτά.
12. Ἄλλοι, ὀϊμέ, στὴ συμφορά σου
    ὀποῦ ἐχαίροντο πολύ,
    «σύρε νὰ 'βρῃς τὰ παιδιά σου,
    σύρε», ἔλεγαν οἱ σκληροί.
13. Φεύγει ὀπίσω τὸ ποδάρι
    καὶ ὀλογλήγορο πατεῖ
    ἢ τὴν πέτρα ἢ τὸ χορτάρι
    ποὺ τὴ δόξα σοῦ ἐνθυμεῖ.
14. Ταπεινότατή σου γέρνει
    ἡ τρισάθλια κεφαλή,
    σὰν πτωχοῦ ποὺ θυροδέρνει
    κι εἶναι βάρος του ἡ ζωή.
15. Ναί, ἀλλὰ τώρα ἀντιπαλεύει
    κάθε τέκνο σου μὲ ὁρμή,
    ποὺ ἀκατάπαυστα γυρεύει
    ἢ τὴ νίκη ἢ τὴ θανῆ.
16. Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
    τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
    καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
    χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
17. Μόλις εἶδε τὴν ὁρμή σου
    ὁ οὐρανὸς ποὺ γιὰ τσ' ἐχθροὺς
    εἰς τὴ γῆ τὴ μητρική σου
    ἔτρεφ' ἄνθια καὶ καρπούς,
18. ἐγαλήνεψε· καὶ ἐχύθει
    καταχθόνια μιὰ βοή,
    καὶ τοῦ Ρήγα σοῦ ἀπεκρίθη
    πολεμόκραχτη ἡ φωνή.^[1]
19. Ὅλοι οἱ τόποι σου σ' ἐκράξαν
    χαιρετώντας σὲ θερμά,
    καὶ τὰ στόματα ἐφωνάξαν
    ὅσα αἰσθάνετο ἡ καρδιά.
20. Ἐφωνάξανε ὡς τ' ἀστέρια
    τοῦ Ἰονίου καὶ τὰ νησιά,
    κι ἐσηκώσανε τὰ χέρια
    γιὰ νὰ δείξουνε χαρά,
21. μ' ὅλον ποὺ 'ναι ἀλυσωμένο
    τὸ καθένα τεχνικά,
    καὶ εἰς τὸ μέτωπο γραμμένο
    ἔχει: «Ψεύτρα Ἐλευθεριά».
22. Γκαρδιακὰ χαροποιήθει
    καὶ τοῦ Βάσιγκτον ἡ γῆ,
    καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθει
    ποὺ τὴν ἔδεναν κι αὐτή.
23. Ἀπ' τὸν πύργο τοῦ φωνάζει,
    σὰ νὰ λέῃ σὲ χαιρετῶ,
    καὶ τὴ χήτη τοῦ τινάζει
    τὸ λιοντάρι τὸ Ἰσπανό.
24. Ἐλαφιάσθη τῆς Ἀγγλίας
    τὸ θηρίο, καὶ σέρνει εὐθὺς
    κατὰ τ' ἄκρα τῆς Ρουσίας
    τὰ μουγκρίσματα τσ' ὀργῆς.
25. Εἰς τὸ κίνημα τοῦ δείχνει,
    πὼς τὰ μέλη εἴν' δυνατά·
    καὶ στοῦ Αἰγαίου τὸ κύμα ρίχνει
    μιὰ σπιθόβολη ματιά.
26. Σὲ ξανοίγει ἀπὸ τὰ νέφη
    καὶ τὸ μάτι τοῦ Ἀετοῦ,
    ποὺ φτερὰ καὶ νύχια θρέφει
    μὲ τὰ σπλάχνα τοῦ Ἰταλοῦ·
27. καὶ σ' ἐσὲ καταγυρμένος,
    γιατί πάντα σὲ μισεῖ,
    ἔκρωζ' ἔκρωζ' ὁ σκασμένος,
    νὰ σὲ βλάψῃ, ἂν ἠμπορῇ.
28. Ἄλλο ἐσὺ δὲν συλλογιέσαι
    πάρεξ ποὺ θὰ πρωτοπᾷς·
    δὲν μιλεῖς καὶ δὲν κουνιέσαι
    στὲς βρισιὲς ὀποῦ ἀγρικᾷς·
29. σὰν τὸ βράχο ὀποῦ ἀφήνει
    κάθε ἀκάθαρτο νερὸ
    εἰς τὰ πόδια του νὰ χύνῃ
    εὐκολόσβηστον ἀφρό·
30. ὀποῦ ἀφήνει ἀνεμοζάλη
    καὶ χαλάζι καὶ βροχὴ
    νὰ τοῦ δέρνουν τὴ μεγάλη,
    τὴν αἰώνιαν κορυφή.
31. Δυστυχιά του, ὦ, δυστυχιά του,
    ὀποιανοὺ θέλει βρεθεῖ
    στὸ μαχαίρι σου ἀποκάτου
    καὶ σ' ἐκεῖνο ἀντισταθεῖ.
32. Τὸ θηρίο π' ἀνανογιέται
    πὼς τοῦ λείπουν τὰ μικρά,
    περιορίζεται, πετιέται,
    αἷμα ἀνθρώπινο διψᾷ·
33. τρέχει, τρέχει ὅλα τὰ δάση,
    τὰ λαγκάδια, τὰ βουνά,
    κι ὅπου φθάσει, ὅπου περάσει,
    φρίκη, θάνατος, ἐρμιά·
34. Ἐρμιά, θάνατος καὶ φρίκη
    ὅπου ἐπέρασες κι ἐσύ·
    ξίφος ἔξω ἀπὸ τὴ θήκη
    πλέον ἀνδρείαν σου προξενεῖ.
35. Ἰδού, ἐμπρός σου ὁ τοῖχος στέκει
    τῆς ἀθλίας Τριπολιτσᾶς·
    τώρα τρόμου ἀστροπελέκι
    νὰ τῆς ρίψῃς πιθυμᾷς.
36. Μεγαλόψυχο τὸ μάτι
    δείχνει πάντα ὁπὼς νικεῖ,
    κι ἂς εἴν' ἅρματα γεμάτη
    καὶ πολέμιαν χλαλοή.
37. Σοῦ προβαίνουνε καὶ τρίζουν
    γιὰ νὰ ἰδῇς πὼς εἴν' πολλά·
    δὲν ἀκοῦς ποὺ φοβερίζουν
    ἄνδρες μύριοι καὶ παιδιά; ^[2]
38. Λίγα μάτια, λίγα στόματα
    θά σας μείνουνε ἀνοιχτά.
    γιὰ νὰ κλαύσετε τὰ σώματα
    ποὺ θὲ νὰ 'βρῃ ἡ συμφορά!
39. Κατεβαίνουνε, καὶ ἀνάφτει
    τοῦ πολέμου ἀναλαμπῆ·
    τὸ τουφέκι ἀνάβει, ἀστράφτει,
    λάμπει, κόφτει τὸ σπαθί.
40. Γιατί ἡ μάχη ἐστάθει ὀλίγη;
    Λίγα τὰ αἵματα γιατί;
    Τὸν ἐχθρὸ θωρῶ νὰ φύγῃ
    καὶ στὸ κάστρο ν' ἀνεβεῖ.
41. Μέτρα! Εἴν' ἄπειροι οἱ φευγάτοι,
    ὀποῦ φεύγοντας δειλιοῦν·
    τὰ λαβώματα στὴν πλάτη
    δέχοντ', ὥστε ν' ἀνεβοῦν.
42. Ἐκεῖ μέσα ἀκαρτερεῖτε
    τὴν ἀφεύγατη φθορά·
    νά, σᾶς φθάνει· ἀποκριθεῖτε
    στῆς νυκτὸς τὴ σκοτεινιά!
43. Ἀποκρίνονται καὶ ἡ μάχη
    ἔτσι ἀρχίζει, ὀποῦ μακριὰ
    ἀπὸ ράχη ἐκεῖ σὲ ράχη
    ἀντιβούιζε φοβερά.
44. Ἀκούω κούφια τὰ τουφέκια,
    ἀκούω σμίξιμο σπαθιῶν,
    ἀκούω ξύλα, ἀκούω πελέκια,
    ἀκούω τρίξιμο δοντιῶν.
45. Ἅ, τί νύκτα ἦταν ἐκείνη
    ποὺ τὴν τρέμει ὁ λογισμός!
    Ἄλλος ὕπνος δὲν ἐγίνει
    πάρεξ θάνατου πικρός.
46. Τῆς σκηνῆς ἡ ὥρα, ὁ τόπος,
    οἱ κραυγές, ἡ ταραχή,
    ὁ σκληρόψυχος ὁ τρόπος
    τοῦ πολέμου, καὶ οἱ καπνοί,
47. καὶ οἱ βροντὲς καὶ τὸ σκοτάδι
    ὀποῦ ἀντίσκοφτε ἡ φωτιά,
    ἐπαράσταιναν τὸν ᾍδη
    ποὺ ἀκαρτέρειε τὰ σκυλιά·
48. Τ' ἀκαρτέρειε. Ἐφαῖνον' ἴσκιοι
    ἀναρίθμητοι, γυμνοί,
    κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
    βρέφη ἀκόμη εἰς τὸ βυζί.
49. Ὂλη μαύρη μυρμηγκιάζει,
    μαύρη ἡ ἐντάφια συντροφιά,
    σὰν τὸ ροῦχο ὀποῦ σκεπάζει
    τὰ κρεβάτια τὰ στερνά.
50. Τόσοι, τόσοι ἀνταμωμένοι
    ἐπετιοῦντο ἀπὸ τὴ γῆ,
    ὅσοι εἴν' ἄδικα σφαγμένοι
    ἀπὸ τούρκικην ὀργή.
51. Τόσα πέφτουνε τὰ θερι-
    σμένα ἀστάχια εἰς τοὺς ἀγρούς·
    σχεδὸν ὅλα ἐκειὰ τὰ μέρη
    ἐσκεπάζοντο ἀπ' αὐτούς.
52. Θαμποφέγγει κανέν' ἄστρο,
    καὶ ἀναδεύοντο μαζί,
    ἀνεβαίνοντας τὸ κάστρο
    μὲ νεκρώσιμη σιωπή.
53. Ἔτσι χάμου εἰς τὴν πεδιάδα,
    μὲς στὸ δάσος τὸ πυκνό,
    ὅταν στέλνει μίαν ἀχνάδα
    μισοφέγγαρο χλωμό,
54. Ἐὰν οἱ ἄνεμοι μὲς στ' ἄδεια
    τὰ κλαδιὰ μουγκοφυσοῦν,
    σειοῦνται, σειοῦνται τὰ μαυράδια,
    ὀποῦ οἱ κλῶνοι ἀντικτυποῦν.
55. Μὲ τὰ μάτια τοὺς γυρεύουν
    ὅπου εἴν' αἵματα πηχτά,
    καὶ μὲς στὰ αἵματα χορεύουν
    μὲ βρυχίσματα βραχνά·
56. καὶ χορεύοντας μανίζουν
    εἰς τοὺς Ἕλληνες κοντά,
    καὶ τὰ στήθια τοὺς ἐγγίζουν
    μὲ τὰ χέρια τὰ ψυχρά.
57. Ἐκειὸ τὸ ἔγγισμα πηγαίνει
    βαθειὰ μὲς στὰ σωθικά,
    ὅθεν ὅλη ἡ λύπη βγαίνει,
    καὶ ἄκρα αἰσθάνονται ἀσπλαχνιά.
58. Τότε αὐξαίνει τοῦ πολέμου
    ὁ χορὸς τρομακτικά,
    σὰν τὸ σκόρπισμα τοῦ ἀνέμου
    στοῦ πελάου τὴ μοναξιά.
59. Κτυποῦν ὅλοι ἀπάνου κάτου·
    κάθε κτύπημα ποὺ ἐβγεῖ
    εἶναι κτύπημα θανάτου
    χώρις νὰ δευτερωθῇ.
60. Κάθε σῶμα ἱδρώνει, ρέει·
    λὲς κι ἐκείθενε ἡ ψυχὴ
    ἀπ' τὸ μίσος ποὺ τὴν καίει
    πολεμάει νὰ πεταχθῇ.
61. Τῆς καρδίας κτυπίες βροντᾶνε
    μὲς στὰ στήθια τους ἀργά,
    καὶ τὰ χέρια ὅπου χουμᾶνε
    περισσότερο εἴν' γοργά.
62. Οὐρανὸς γι' αὐτοὺς δὲν εἶναι,
    οὐδὲ πέλαγο, οὐδὲ γῆ·
    γι' αὐτοὺς ὅλους τὸ πᾶν εἶναι
    μαζωμένο ἀντάμα ἐκεῖ.
63. Τόση ἡ μάνητα κι ἡ ζάλη,
    ποὺ στοχάζεσαι μὴ πὼς
    ἀπὸ μία μεριὰ καὶ ἀπ' ἄλλη
    δὲν εἴνει ἕνας ζωντανός.
64. Κοιτᾷ χέρια ἀπελπισμένα
    πὼς θερίζουνε ζωές!
    Χάμου πέφτουνε κομμένα
    χέρια, πόδια, κεφαλές,
65. καὶ παλάσκες καὶ σπαθία
    μὲ ὀλοσκόρπιστα μυαλά,
    καὶ μὲ ὀλόσχιστα κρανία,
    σωθικὰ λαχταριστά.
66. Προσοχὴ καμιὰ δὲν κάνει
    κανείς, ὄχι, εἰς τὴ σφαγή·
    πᾶνε πάντα ἐμπρός. Ὦ, φθάνει,
    φθάνει· ἕως πότε οἱ σκοτωμοί;
67. Ποιὸς ἀφήνει ἐκεῖ τὸν τόπο,
    πάρεξ ὅταν ξαπλωθεῖ;
    Δὲν αἰσθάνονται τὸν κόπο
    καὶ λὲς κι εἶναι εἰς τὴν ἀρχή.
68. Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,
    καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά»,
    καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη
    «φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά».
69. Λιονταρόψυχα, ἐκτυπιοῦντο,
    πάντα ἐφώναζαν «φωτιά»,
    καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο,
    πάντα σκούζοντας «Ἀλλά».
70. Παντοῦ φόβος καὶ τρομάρα
    καὶ φωνὲς καὶ στεναγμοί·
    παντοῦ κλάψα, παντοῦ ἀντάρα,
    καὶ παντοῦ ξεψυχισμοί.
71. Ἦταν τόσοι! Πλέον τὸ βόλι
    εἰς τ' αὐτιὰ δὲν τοὺς λαλεῖ.
    'Ὁλοι χάμου ἐκείτοντ' ὅλοι
    εἰς τὴν τέταρτην αὐγή.
72. Σὰν ποτάμι τὸ αἷμα ἐγίνη
    καὶ κυλάει στὴ λαγκαδιά,
    καὶ τὸ ἀθῶο χόρτο πίνει
    αἷμα ἀντὶς γιὰ τὴ δροσιά.
73. Τῆς αὐγῆς δροσάτο ἀέρι,
    δὲν φυσὰς τώρα ἐσὺ πλιὸ
    στῶν ψευδόπιστων τὸ ἀστέρι·
    φῦσα, φῦσα εἰς τὸ ΣΤΑΥΡΟ!
74. Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
    τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
    καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
    χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
75. Τῆς Κορίνθου ἰδοὺ καὶ οἱ κάμποι·
    δὲν λάμπ' ἥλιος μοναχὰ
    εἰς τοὺς πλάτανους, δὲν λάμπει
    εἰς τ' ἀμπέλια, εἰς τὰ νερά.
76. Εἰς τὸν ἥσυχον αἰθέρα
    τώρα ἀθώα δὲν ἀντηχεῖ
    τὰ λαλήματα ἡ φλογέρα,
    τὰ βελάσματα τὸ ἀρνί.
77. Τρέχουν ἅρματα χιλιάδες
    σὰν τὸ κύμα εἰς τὸ γιαλό,
    ἀλλ' οἱ ἀνδρεῖοι παλληκαράδες
    δὲν ψηφοῦν τὸν ἀριθμό.
78. Ὦ τρακόσιοι, σηκωθεῖτε
    καὶ ξανάλθετε σέ μας·
    τὰ παιδιά σας θέλ' ἰδεῖτε
    πόσο μοιάζουνε μέ σας.
79. Ὂλοι ἐκεῖνοι τὰ φοβοῦνται
    καὶ μὲ πάτημα τυφλὸ
    εἰς τὴν Κόρινθο ἀποκλειοῦνται
    κι ὅλοι χάνουνται ἀπ' ἐδῶ.
80. Στέλνει ὁ ἄγγελος τοῦ ὀλέθρου
    πείνα καὶ θανατικό,
    ποὺ μὲ σχήμα ἑνὸς σκελέθρου
    περπατοῦν ἀντάμα οἱ δυό·
81. καὶ πεσμένα εἰς τὰ χορτάρια
    ἀπεθαίνανε παντοῦ
    τὰ θλιμμένα ἀπομεινάρια
    τῆς φυγῆς καὶ τοῦ χαμοῦ.
82. Κι ἐσὺ ἀθάνατη, ἐσὺ θεία,
    ποὺ ὅτι θέλεις ἠμπορεῖς.
    εἰς τὸν κάμπο, Ἐλευθερία,
    ματωμένη περπατεῖς.
83. Στὴ σκιὰ χεροπιασμένες,
    στὴ σκιὰ βλέπω κι ἐγὼ
    κρινοδάχτυλες παρθένες
    ὀποῦ κάνουνε χορό.
84. Στὸ χορὸ γλυκογυρίζουν
    ὡραία μάτια ἐρωτικά,
    καὶ εἰς τὴν αὔρα κυματίζουν
    μαῦρα, ὀλόχρυσα μαλλιά.
85. Ἡ ψυχή μου ἀναγαλλιάζει
    πὼς ὁ κόρφος καθεμιᾶς
    γλυκοβύζαστο ἐτοιμάζει
    γάλα ἀνδρείας κι ἐλευθεριάς.
86. Μὲς στὰ χόρτα, τὰ λουλούδια,
    τὸ ποτήρι δὲν βαστῶ·
    φιλελεύθερα τραγούδια
    σὰν τὸν Πίνδαρο ἐκφωνῶ.
87. Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
    τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
    καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
    χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
88. Πῆγες εἰς τὸ Μεσολόγγι
    τὴν ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ,
    μέρα ποὺ ἄνθισαν οἱ λόγγοι
    γιὰ τὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ.
89. Σοῦ 'λθε ἐμπρὸς λαμποκοπώντας
    ἡ Θρησκεία μ' ἕνα σταυρό,
    καὶ τὸ δάκτυλο κινώντας
    ὀποῦ ἀνεῖ τὸν οὐρανό,
90. «σ' αὐτό», ἐφώναξε, «τὸ χῶμα
    στάσου ὀλόρθη, Ἐλευθεριά!».
    Καὶ φιλώντας σου τὸ στόμα
    μπαίνει μὲς στὴν ἐκκλησιά.
91. Εἰς τὴν τράπεζα σιμώνει,
    καὶ τὸ σύγνεφο τὸ ἀχνὸ
    γύρω γύρω τῆς πυκνώνει
    ποὺ σκορπάει τὸ θυμιατό.
92. Ἀγρικάει τὴν ψαλμωδία
    ὀποῦ ἐδίδαξεν αὐτή·
    βλέπει τὴ φωταγωγία
    στοὺς Ἁγίους ἐμπρὸς χυτή.
93. Ποιοὶ εἴν' αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν
    μὲ πολλὴ ποδοβολή,
    κι άρματ', ἅρματα ταράζουν;
    Ἐπετάχτηκες ἐσύ!
94. Ἅ, τὸ φῶς ποὺ σὲ στολίζει,
    σὰν ἡλίου φεγγοβολῆ,
    καὶ μακρίθεν σπινθηρίζει,
    δὲν εἶναι, ὄχι, ἀπὸ τὴ γῆ.
95. Λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη
    χεῖλος, μέτωπο, ὀφθαλμός·
    φῶς τὸ χέρι, φῶς τὸ πόδι,
    κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς.
96. Τὸ σπαθί σου ἀντισηκώνεις,
    τρία πατήματα πατᾷς,
    σὰν τὸν πύργο μεγαλώνεις,
    κι εἰς τὸ τέταρτο κτυπᾷς.
97. Μὲ φωνὴ ποὺ καταπείθει
    προχωρώντας ὁμιλεῖς:
    «Σήμερ', ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
    ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.
98. Αὐτὸς λέγει, ἀφοκρασθεῖτε
    «Ἐγὼ εἴμ' Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·
    πέστε, ποὺ θ' ἀποκρυφθεῖτε
    ἐσεῖς ὅλοι, ἂν ὀργισθῶ;
99. Φλόγα ἀκοίμητήν σας βρέχω,
    πού, μ' αὐτὴν ἂν συγκριθῇ
    κείνη ἡ κάτω ὀποῦ σας ἔχω,
    σὰν δροσιὰ θέλει βρεθεῖ.
100. Κατατρώγει, ὠσὰν τὴ σχίζα,
     τόπους ἄμετρα ὑψηλούς,
     χῶρες, ὅρη ἀπὸ τὴ ρίζα,
     ζῶα καὶ δέντρα καὶ θνητούς.
101. Καὶ τὸ πᾶν τὸ κατακαίει,
     καὶ δὲν σώζεται πνοή,
     πάρεξ τοῦ ἄνεμου ποὺ πνέει
     μὲς στὴ στάχτη τὴ λεπτή»».
102. Κάποιος ἤθελε ἐρωτήσει
     Τοῦ θυμοῦ Τοῦ εἴσ' ἀδελφή;
     Ποιὸς εἴν' ἄξιος νὰ νικήσῃ
     ἢ μὲ σὲ νὰ μετρηθῇ;
103. Ἡ γῆ αἰσθάνεται τὴν τόση
     τοῦ χεριοῦ σου ἀνδραγαθιά,
     ποὺ ὅλην θέλει θανατώσῃ
     τὴ μισόχριστη σπορά.
104. Τὴν αἰσθάνονται καὶ ἀφρίζουν
     τὰ νερά, καὶ τ' ἀγρικῶ
     δυνατὰ νὰ μουρμουρίζουν
     σὰν ρυάζετο θηριό.
105. Κακορίζικοι, ποὺ πᾶτε
     τοῦ Ἀχελώου μὲς στὴ ροῆ
     καὶ πιδέξια πολεμᾶτε
     ἀπὸ τὴν καταδρομὴ
106. νὰ ἀποφύγετε; Τὸ κύμα
     ἔγινε ὅλο φουσκωτό·
     ἐκεῖ εὑρήκατε τὸ μνῆμα
     πρὶν νὰ εὑρεῖτε ἀφανισμό.
107. Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
     κάθε λάρυγγας ἐχθροῦ,
     καὶ τὸ ρεῦμα γαργαρίζει
     τὲς βλασφήμιες τοῦ θυμοῦ.
108. Σφαλερὰ τετραποδίζουν
     πλῆθος ἄλογα, καὶ ὀρθὰ
     τρομασμένα χλιμιντρίζουν
     καὶ πατοῦν εἰς τὰ κορμιά.
109. Ποιὸς στὸ σύντροφον ἀπλώνει
     χέρι, ὠσὰν νὰ βοηθηθῇ·
     ποιὸς τὴ σάρκα τοῦ δαγκώνει
     ὅσο ποὺ νὰ νεκρωθῇ.
110. Κεφαλὲς ἀπελπισμένες,
     μὲ τὰ μάτια πεταχτά,
     κατὰ τ' ἄστρα σηκωμένες
     γιὰ τὴν ὕστερη φορά.
111. Σβιέται -αὐξαίνοντας ἡ πρώτη
     τοῦ Ἀχελώου νεροσυρμῆ-
     τὸ χλιμίντρισμα καὶ οἱ κρότοι
     καὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ γογγυσμοί.
112. Ἔτσι ν' ἄκουα νὰ βουίξῃ
     τὸν βαθὺν Ὠκεανό,
     καὶ στὸ κύμα του νὰ πνίξῃ
     κάθε σπέρμα ἀγαρηνό!
113. Καὶ ἐκεῖ ποὺ 'ναι ἡ Ἁγία Σοφία
     μὲς στοὺς λόφους τοὺς ἑπτά,
     ὅλα τ' ἄψυχα κορμιά,
     βραχοσύντριφτα, γυμνά,
114. σωριασμένα νὰ τὰ σπρώξῃ
     ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ,
     κι ἀπ' ἐκεῖ νὰ τὰ μαζώξῃ
     ὁ ἀδελφὸς τοῦ Φεγγαριοῦ.
115. Κάθε πέτρα μνῆμα ἂς γένει,
     κι ἡ Θρησκεία κι ἡ Ἐλευθεριὰ
     μ' ἀργὸ πάτημα ἂς πηγαίνει
     μεταξύ τους καὶ ἂς μετρά.
116. Ἕνα λείψανο ἀνεβαίνει
     τεντωτό, πιστομητό,
     κι ἄλλο ξάφνου κατεβαίνει
     καὶ δὲν φαίνεται, καὶ πλιὸ
117. καὶ χειρότερα ἀγριεύει
     καὶ φουσκώνει ὁ ποταμός·
     πάντα, πάντα περισσεύει·
     πολὺ φλοίσβισμα καὶ ἀφρός.
118. Ἅ, γιατί δὲν ἔχω τώρα
     τὴ φωνὴ τοῦ Μωυσῆ;
     Μεγαλόφωνα τὴν ὥρα
     ὀποῦ ἐσβιοῦντο οἱ μισητοί,
119. τὸ Θεὸν εὐχαριστοῦσε
     στοῦ πελάου τὴ λύσσα ἐμπρός,
     καὶ τὰ λόγια ἠχολογοῦσε
     ἀναρίθμητος λαός.
120. Ἀκλουθάει τὴν ἁρμονία
     ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρῶν,
     ἡ προφήτισσα Μαρία,
     μ' ἕνα τύμπανο τερπνὸν
121. καὶ πηδοῦν ὅλες οἱ κόρες
     μὲ τσ' ἀγκάλες ἀνοικτές,
     τραγουδώντας, ἀνθοφόρες,
     μὲ τὰ τύμπανα κι ἐκειές.
122. Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι
     τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
     σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι
     ποὺ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.
123. Εἰς αὐτήν, εἴν' ξακουσμένο,
     δὲν νικιέσαι ἐσὺ ποτέ·
     ὅμως, ὄχι, δὲν εἴν' ξένο
     καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.
124. Τὸ στοιχεῖον αὐτὸ ξαπλώνει
     κύματ' ἄπειρα εἰς τὴ γῆ,
     μὲ τὰ ὁποῖα τὴν περιζώνει,
     κι εἶναι εἰκόνα σου λαμπρή.
125. Μὲ βρυχίσματα σαλεύει
     ποὺ τρομάζει ἡ ἀκοή·
     κάθε ξύλο κινδυνεύει
     καὶ λιμνιώνα ἀναζητεῖ.
126. Φαῖνετ' ἔπειτα ἡ γαλήνη
     καὶ τὸ λάμψιμο τοῦ ἡλιοῦ,
     καὶ τὰ χρώματα ἀναδίνει
     τοῦ γλαυκότατου οὐρανοῦ.
127. Δὲν νικιέσαι, εἴν' ξακουσμένο,
     στὴν ξηρὰν ἐσὺ ποτέ·
     ὅμως ὄχι δὲν εἴν' ξένο
     καὶ τὸ πέλαγο γιὰ σέ.
128. Περνοῦν ἄπειρα τὰ ξάρτια,
     καὶ σὰν λόγγος στριμωχτὰ
     τὰ τρεχούμενα κατάρτια,
     τὰ ὀλοφούσκωτα πανιά.
129. Σῦ τὲς δύναμές σου σπρώχνεις,
     καὶ ἀγκαλὰ δὲν εἴν' πολλές,
     πολεμώντας, ἄλλα διώχνεις,
     ἄλλα παίρνεις, ἄλλα καῖς.
130. Μ' ἐπιθυμία νὰ τηράζῃς
     δυὸ μεγάλα σὲ θωρῶ,
     καὶ θανάσιμον τινάζεις
     ἐναντίον τοὺς κεραυνό.
131. Πιάνει, αὐξαίνει, κοκκινίζει,
     καὶ σηκώνει μιὰ βροντή,
     καὶ τὸ πέλαο χρωματίζει
     μὲ αἰματόχροη βαφή.
132. Πνίγοντ' ὅλοι οἱ πολεμάρχοι
     καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμί·
     χαίρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη,
     ποὺ σὲ πέταξαν ἐκεῖ.
133. Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι
     μὲ τσ' ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,
     καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη
     δίνοντάς τα εἰς τὸ φιλί.
134. Κειες τὲς δάφνες ποὺ ἐσκορπίστε
     τώρα πλέον δὲν τὲς πατεῖ,
     καὶ τὸ χέρι ὀποῦ ἐφιλῆστε
     πλέον, ἅ, πλέον δὲν εὐλογεῖ.
135. Ὂλοι κλαψτε· ἀποθαμένος
     ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς·
     κλάψτε, κλάψτε· κρεμασμένος
     ὠσὰν νὰ 'τανε φονιάς!
136. Ἔχει ὀλάνοικτο τὸ στόμα
     π' ὧρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ
     τ' Ἅγιον Αἷμα, τ' Ἅγιον Σῶμα·
     λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ
137. ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει,
     λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ,
     εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει
     καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῇ.
138. Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει
     εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ,
     καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει
     τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.
139. Ἡ καρδιὰ συχνοσπαράζει.
     Πλὴν τί βλέπω; Σοβαρὰ
     νὰ σωπάσω μὲ προστάζει
     μὲ τὸ δάκτυλο ἡ θεά.
140. Κοιτάει γύρω εἰς τὴν Εὐρώπη
     τρεῖς φορὲς μ' ἀνησυχιά·
     προσηλώνεται κατόπι
     στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἀρχινά:
141. «Παλληκάρια μου, οἱ πολέμοι
     γιὰ σας ὅλοι εἶναι χαρά,
     καὶ τὸ γόνα σας δὲν τρέμει
     στοὺς κινδύνους ἐμπροστά.
142. Ἀπ' ἐσᾶς ἀπομακραίνει
     κάθε δύναμη ἐχθρική,
     ἀλλὰ ἀνίκητη μιὰ μένει
     ποὺ τὲς δάφνες σας μαδεῖ.
143. Μία, ποὺ ὅταν ὠσὰν λύκοι
     ξαναρχόστενε ζεστοί,
     κουρασμένοι ἀπὸ τὴ νίκη,
     ἄχ, τὸ νοῦ σᾶς τυραννεῖ.
144. Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
     ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
     καθενὸς χαμογελάει,
     «πάρ' το», λέγοντας, «καὶ σῦ».
145. Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει
     ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά·
     μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
     εἱσὲ δάκρυα θλιβερά.
146. Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει,
     παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,
     πὼς τὸ χέρι σας κτυπάει
     τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
147. Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
     τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
     «Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους
     δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά».
148. Τέτοια ἀφήστενε φροντίδα·
     ὅλο τὸ αἷμα ὀποῦ χυθεῖ
     γιὰ θρησκεία καὶ γιὰ πατρίδα
     ὅμοιαν ἔχει τὴν τιμή.
149. Στὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε
     γιὰ πατρίδα, γιὰ θρησκειά,
     σᾶς ὁρκίζω, ἀγκαλισθεῖτε
     σὰν ἀδέλφια γκαρδιακά.
150. Πόσο λείπει, στοχασθεῖτε,
     πόσο ἀκόμη νὰ παρθῇ·
     πάντα ἡ νίκη, ἂν ἐνωθῇτε,
     πάντα ἐσᾶς θ' ἀκολουθεῖ.
151. Ὦ ἀκουσμένοι εἰς τὴν ἀνδρεία,
     καταστῆστε ἕνα Σταυρὸ
     καὶ φωνάξετε μὲ μία:
     «Βασιλεῖς, κοιτάξτ' ἐδῶ!
152. Τὸ σημεῖον ποὺ προσκυνᾶτε
     εἶναι τοῦτο, καὶ γι' αὐτὸ
     ματωμένους μας κοιτᾶτε
     στὸν ἀγῶνα τὸ σκληρό.
153. Ἀκατάπαυστα τὸ βρίζουν
     τὰ σκυλιὰ καὶ τὸ πατοῦν
     καὶ τὰ τέκνα τοῦ ἀφανίζουν,
     καὶ τὴν πίστι ἀναγελοῦν.
154. Ἐξ αἰτίας τοῦ ἐσπάρθη, ἐχάθη
     αἷμα ἀθῶο χριστιανικό,
     ποὺ φωνάζει ἀπὸ τὰ βάθη
     τῆς νυκτός: Νὰ ἐκδικηθῶ.
155. Δὲν ἀκοῦτε, ἐσεῖς εἰκόνες
     τοῦ Θεοῦ, τέτοια φωνή;
     Τώρα ἐπέρασαν αἰῶνες
     καὶ δὲν ἔπαυσε στιγμή.
156. Δὲν ἀκοῦτε; Εἰς κάθε μέρος
     σὰν τοῦ Ἄβελ καταβοᾷ·
     δὲν εἴν' φύσημα τοῦ ἀέρος
     ποὺ σφυρίζει εἰς τὰ μαλλιά.
157. Τί θὰ κάμετε; Θ' ἀφῆστε
     νὰ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς
     λευθεριάν, ἢ θὰ τὴν λύστε
     ἐξ αἰτίας πολιτικῆς;
158. Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε
     ἰδοὺ ἐμπρός σας τὸν Σταυρό:
     Βασιλεῖς, ἐλᾶτε, ἐλᾶτε,
     καὶ κτυπήσετε κι ἐδῶ!»

Πηγή: wikipedia

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου - Το μέρος που έπεσε ο καθένας

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αν υπήρχαν ή όχι νεκροί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, παρουσιάζονται στη συνέχεια όλα τα ονόματα των επιβεβαιωμένων νεκρών που σκοτώθηκαν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. Στους ανθρώπους που αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δημοκρατία, την αληθινή δημοκρατία, και δίνουν και τη ζωή τους για αυτά τα ιδανικά, τους οφείλουμε τουλάχιστον το σεβασμό μας και την αναγνώριση της θυσίας τους.

Τιμή και δόξα στους νεκρούς και στους γνήσιους αγωνιστές του Πολυτεχνείου!

Επώνυμοι νεκροί των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973 κατά χρονολογική κατάταξη (προσωρινός κατάλογος)

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις:

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 5 1/2 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Πηγή: www.newsbeast.gr

Το Έπος του 1940-41

 Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 ξεκινάει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία.

Ένα χρόνο και δύο μήνες μετά, στις 28 Οκτωβρίου 1940, η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός βροντοφωνάζει το ΟΧΙ στις φασιστικές δυνάμεις της Ιταλίας που θέλουν να εισβάλλουν στην Ελλάδα.

Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας αποτελεί μέχρι σήμερα παράδειγμα του αγώνα για την ελευθερία για όλους τους λαούς του κόσμου. Ο ελληνικός στρατός μικρότερος αριθμητικά και ελάχιστα εξοπλισμένος θα καταφέρει το ακατόρθωτο: την πρώτη νίκη στην ιστορία έναντι του πανίσχυρου και τρομερού άξονα. Αυτός ο λαμπρός και ιερός αγώνας αποτελεί το ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΄40.

Πηγή: https://anoixtosxoleio.weebly.com

Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου και η Γενοκτονία

Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε 

το 1994 με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

Υπολογίζεται πως 353.000 Έλληνες που κατοικούσαν στα εδάφη του Πόντου, την περίοδο 1916-1923, έχασαν τη ζωή τους με βάναυσο τρόπο και πάνω από 500.000 έγιναν πρόσφυγες σε πολλά μέρη της γης και κυρίως στην Ελλάδα.

Στη συνέχεια ακολουθεί ταινία από τη σειρά Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 

με θέμα την ιστορία και την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου:

Το δημοτικό τραγούδι στον αγώνα του ΄21 - Αφιέρωμα στην 25η Μαρτίου 1921

Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940

ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

O NTOYΤΣΕ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ...

ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ 15 ΛΕΠΤΑ

Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ    ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ - ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΣΕΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΔΩ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΕΔΩ

Αφιέρωμα στην Επανάσταση του 1821

 1. Τα δημοτικά τραγούδια του ΄21 κατά περιοχή:

 2. Τα κλέφτικα τραγούδια:

 3. Βιβλιαράκι με τους ήρωες του ΄21: 

Οδηγίες εδώ.

 4. Βίντεο με τα σημαντικότερα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης:  

 

 5. Βίντεο με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου:

 

 6. Ζωγραφιές για την Ελληνική Επανάσταση:

Ακόμη δύο βίντεο για το ΄21:

Βίντεο από το 1ο ΕΠΑΛ Χαλκίδας

Βίντεο από την Εκκλησία (Ι.Μ. Αγίου Αυγουστίνου)

Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821

Παρουσίαση των σημαντικότερων γεγονότων της Επανάστασης του 1821:

Οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821 μέσα από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα

Τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» ήταν μια εκδοτική καινοτομία που εγκαινιάστηκε στην Ελλάδα το 1951. Σκοπός της ήταν η παρουσίαση κλασικών έργων της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας σε εύληπτη εικονογραφημένη μορφή (κόμικ) που προορίζονταν κυρίως για τους μικρούς μαθητές. Πρώτος τίτλος που κυκλοφόρησε ήταν ένα από τα πιο κλασικά και γνωστά παγκόσμια έργα: Οι άθλιοι, του Βίκτωρος Ουγκώ. Ακολούθησαν και άλλα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας μέσα από εικονογραφημένες διασκευές. Ήταν το πιο εντυπωσιακό άνοιγμα της εγχώριας αγοράς στην ποπ κουλτούρα του δυτικού κόσμου και η πρώτη κυκλοφορία κόμικς που έμελλε να γνωρίσει τεράστια επιτυχία έως και τη δεκαετία του 1970.

Πίσω από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» είναι ο εκδοτικός οίκος «Ατλαντίς» των αδελφών Πεχλιβανίδη, οι οποίοι κατάφεραν να εισάγουν στην Ελλάδα όλη την κλασική παιδική και εφηβική λογοτεχνία συνεργαζόμενοι με αμερικανικούς κυρίως οίκους. Παράλληλα εξέδωσαν αμιγώς ελληνικές σειρές – μεταξύ αυτών και «κλασικά» που εμπνέονται από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 αλλά και τεύχη από την Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο.

Το εκδοτικό εγχείρημα των «Κλασσικών Εικονογραφημένων» στηρίχτηκε σε κορυφαίους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, μεταξύ των οποίων η Αθηνά Ταρσούλη και η Αντιγόνη Μεταξά, ο Μποστ, ο Κώστας Γραμματόπουλος, ο Τάκης Κατσουλίδης και ο Γιώργος Βακαλό, ο Βασίλης Ρώτας, η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη και η Ελένη Παπαδάκη.

Τα κλασσικά εικονογραφημένα ήταν μια γοητευτική περιπέτεια που κράτησε πάρα πολλά χρόνια. Μεγαλώνοντας τα παιδιά από την σχολική ακόμα ηλικία έμαθαν μέσα από τα κλασσικά την Ελληνική μυθολογία. Διάβασαν για τον Ηρακλή, το Θησέα, την Περσεφόνη, για το Δάμωνα και τον Φιντία. Ονειρεύτηκαν πειρατές, ιππότες, Ινδιάνους και καουμπόηδες. Έμαθαν ποιος ήταν ο Κουασιμόδος, η Εσμεράλντα, ο Μάρκο Πόλο, ο Γιάννης Αγιάννης κ.ά. Έμαθαν ότι ουσιαστικά οι τρεις Σωματοφύλακες ήταν τέσσερις με ό,τι σημειολογικά ή εννοιολογικά σήμαινε αυτό.

Τα κλασσικά καθόρισαν, προσδιόρισαν και ταξινόμησαν χρονολογικά στο μυαλό των παιδιών τα ιστορικά γεγονότα πριν ακόμα μπουν στα βαθιά της ιστορίας καλύπτοντας μαθησιακά ένα προκαταρκτικό ιστορικό πεδίο γνώσης συνδυάζοντάς το με ελκυστική και ευχάριστη ανάγνωση.  

Στη συνέχεια μπορούμε να διαβάσουμε σε ηλεκτρονική έκδοση τα σημαντικότερα τεύχη των κλασσικών εικονογραφημένων που είναι αφιερωμένα στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821: