Η ζωή μου στα χρόνια του κορωνοϊού

Οι μαθητές του Σχολείου μας, στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας και της Γραπτής Έκφρασης, έγραψαν τις σκέψεις τους για όλο αυτό το δύσκολο διάστημα που περνάμε όλοι μας, τον καιρό του κορωνοϊού, που μπήκε τόσο απότομα στις ζωές μας. Εάν δεν υπήρχαν τα θύματα και οι νεκροί θα έμοιαζε με ένα παραμύθι. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική ειδικά εάν δούμε τι γίνεται στις περισσότερες άλλες χώρες του κόσμου: χιλιάδες τα κρούσματα και οι νεκροί. Ας ελπίσουμε αυτό να τελειώσει γρήγορα. 
Οι μαθητές μας λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι τα κατάφεραν πολύ καλά - με μικρή βοήθεια- να αποτυπώσουν το δικό τους στίγμα για το πώς είναι η ζωή τους αυτούς τους μήνες, να μας μεταφέρουν τα συναισθήματά τους και τις ελπίδες τους. 
Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια!
Αλλά ας δούμε κάποιες από τις εργασίες των μαθητών:

«Η ζωή μου στα χρόνια του κορωνοϊού»

     Η ζωή μας στο σχολείο και στο σπίτι κυλούσε κανονικά ώσπου μια μέρα ακούσαμε για έναν ιό που ήρθε από την Ιταλία. Ήταν μια μέρα του Μάρτη του 2020 όταν ξαφνικά ακούσαμε στην τηλεόραση ότι ο ιός έχει εξαπλωθεί παγκόσμια. Κανένας δεν περίμενε αυτό που θα ζούσαμε το τελευταίο δίμηνο… Καραντίνα μας είπαν και μένουμε σπίτι!    

    Οι μέρες μου με τον κορωνοϊό γίνανε βαρετές! Κλείσανε τα σχολεία, σταμάτησαν τα μαθήματα αγγλικών, κόπηκαν οι βόλτες κι έτσι η μοναδική επικοινωνία με τους φίλους μου, ήταν το τηλέφωνο. Μου λείψανε είναι η αλήθεια, γιατί συνηθίζαμε να πηγαίνουμε τα απογεύματα βόλτα με τα ποδήλατα μας και να κουβεντιάζουμε. Παρόλα αυτά ήταν και ευχάριστες, γιατί έτσι μπόρεσα να έχω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου και πιο πολύ με τον μικρότερο αδελφό μου. Έτσι λοιπόν κάθε πρωί που ξυπνούσαμε, βλέπαμε κάποιες παιδικές σειρές στην τηλεόραση που του αρέσουν και μετά ήταν η ώρα του παιχνιδιού. Μου άρεσε να παίζω μαζί του, γιατί έτσι μπορώ και του μαθαίνω λεξούλες καθότι δεν μιλάει ακόμη καλά. Στη συνέχεια έκανα τα σχολικά μου καθήκοντα, όταν είχα, και μετά ως συνήθως κάναμε διάφορες λιχουδιές και γλυκά μαζί με την μητέρα μου. Όταν βέβαια είχε καλό καιρό κατεβαίναμε στην αυλή και περνούσαμε ακόμη καλύτερα. Και κάπως έτσι περνούσανε οι μέρες. Ήσυχα, όμορφα και πάνω απ’ όλα με υγεία!

     Αρκετοί συχνά ήταν και οι έξοδοι μου στο σούπερ-μάρκετ, πάντα υπό την προστασία της μάσκας και με την χρήση αντισηπτικών. Όπως επίσης και κάποιοι περίπατοι στο βουνό, πάντα μαζί με τον πατέρα μου.

    Ανησυχώ για το μέλλον, ακούμε καθημερινά τόσα πολλά στην τηλεόραση, που δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό. Από την μια ο ιός, από την άλλη η οικονομία της χώρας μας. Μα περισσότερο ανησυχώ για τον παππού μου και τις γιαγιάδες μου που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Φοβάμαι και για την δουλειά του πατέρα μου με όλα αυτά που λένε ότι μπορεί να γίνουν.

   Τέλος ελπίζω και εύχομαι να τελειώσουν όλα γρήγορα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Να ξανανοίξουν επιτέλους τα σχολεία και να γυρίσουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς. Πιστεύω ότι δεν θα είμαστε όπως πριν, αλλά ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Ας είμαστε αισιόδοξοι τουλάχιστον, μιας και θα κλείσουμε σχεδόν δύο μήνες καραντίνας. Αλλά όπως έλεγαν και οι παλιότεροι: «Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν», δηλαδή καλύτερα να προλαβαίνεις κάτι (π.χ. μια αρρώστια) παρά να την θεραπεύεις. Κι αυτό κάναμε εμείς.

Αργύρης Σερκελής, Ε΄ τάξη

    Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή μας, που πρέπει να δεχτούμε ότι όλα αλλάζουν. Άνθρωποι, καταστάσεις, δεδομένα, συναισθήματα ακόμα και η ίδια μας η ζωή… πρέπει να το δεχτούμε χωρίς να λυγίσουμε. Τα δεδομένα στοιχεία της καθημερινότητας παίρνουν άλλο χαρακτήρα στην ζωή του ανθρώπου. Σταθερά πλέον λειτουργεί μόνο η φύση με τα υπέροχα χρώματα την Άνοιξης χαρίζοντας αισιοδοξία.    

     Η χώρα μας ξαφνικά λαμβάνει μετρά απρόσμενα για τους πολίτες. Κλείνουν σχολεία, πανεπιστήμια, φροντιστήρια, εμπορικά καταστήματα, ιεροί ναοί, γυμναστήρια, χώροι συγκέντρωσης. Λόγω της θανατηφόρου επιδημίας ονομαζόμενης Covid-19 ή αλλιώς Κορωνοϊός η οποία μεταδίδετε ταχύτατα και προσβάλλει φράζοντας τους πνεύμονες. 

     Στα σύγχρονα χρόνια οι επιδημίες εξαλείφονται γρηγορότερα λόγω της μέγιστης ιατρικής επιστήμης.

      Η καθημερινότητα μου από πριν έχει αλλάξει. Εδώ και ενάμιση μήνα μένω σπίτι χωρίς καμία έξοδο, επιβολή της κυβέρνησης για την αποφυγή της μετάδοσης. Εμείς τα παιδιά που ζούμε σε χωριό ωφελούμαστε διότι δεν έχουμε αυστηρό περιορισμό. Χαιρόμαστε τις διάφορες δραστηριότητες που μας παρέχει η αυλή π.χ. ποδήλατο, εργασίες στον κήπο κ.τ.λ. Έτσι και με την δική μου οικογένεια. Ο χρόνος παραμονής μέσα στο σπίτι μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ περισσότερο με κάτι που με ευχαριστεί την μαγειρική!

       Ανησυχώ για το μέλλον για την υγεία όλων των ανθρώπων ιδιαίτερα της οικογένειάς μου. Πιστεύω  ήταν μια πολύ καλή περίοδος για τις οικογένειες διότι δέθηκαν περισσότερο. Ένα μειονέκτημα  νομίζω είναι πως τα παιδιά της Α' τάξης του Δημοτικού διακόπηκε η προσαρμογή τους, η Στ' Τάξη στερήθηκε την προετοιμασία για το Γυμνάσιο.

       Ευχή όλων μας είναι οι δύσκολες στιγμές που διανύουμε να γίνουν αγωγός για μεγαλύτερη αγάπη, υπομονή, ανοχή μεταξύ ανθρώπων. Οι αγκαλιές πλέον και οι χειραψίες πιο αληθινές!

Σοφία Δρασλιάκη, Στ΄ τάξη

  🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼

  Μία μέρα του Μάρτη 2020 ακούσαμε στην τηλεόραση πως στην χώρα μας ήρθε ένας ιός, ο κορωνοϊός.

  Ακούσαμε ότι θα κλείσουν τα σχολεία για 14 ημέρες αλλά μετά όσο πήγαινε οι μέρες ανέβαιναν πιο πολύ, ώσπου σήμερα άκουσα ότι τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία θα ανοίξουν 1 Ιουνίου αλλά κανένας δεν ξέρει αν είναι σίγουρο αυτό. Μία μέρα από την ζωή του κορωνοϊού επειδή δεν είχα όρεξη αποφάσισα να περάσω την ώρα μου κάνοντας γυμναστική το πρωί, παίζοντας στην αυλή το απόγευμα, και ζωγραφίζοντας το βράδυ. Επίσης, εκείνο το απόγευμα βοήθησα την μητέρα μου να φτιάξει ένα κέικ και μου άρεσε πάρα πολύ.

  Ακόμη μέσα στην εβδομάδα κάνω και κάποιες δραστηριότητες, όπως  να κάνω ποδήλατο, να πάω έναν μικρό περίπατο με την οικογένειά μου, να βγω έξω στην αυλή να παίξω μπάλα με τους αδερφούς μου ή να πάω με τον μπαμπά μου στα ζώα που είναι τα άλογα.

  Καμιά φορά η μαμά κι ο μπαμπάς μου πηγαίνουν στον Λαγκαδά για να πάρουν τρόφιμα για το σπίτι. Πρώτα όμως στέλνουν μήνυμα και γράφουν χαρτί, ώστε αν τους σταματήσει η αστυνομία να δείξουν το μήνυμα ή το χαρτί και να γλιτώσουν το πρόστιμο των 300 ευρώ. Όταν έρθουν παίρνουμε τα πράγματα από τις σακούλες και τα τακτοποιούμε στα ντουλάπια. Ύστερα πλένουν τα χέρια πολύ καλά και βάζουμε αντισηπτικό.

  Ανησυχώ για το μέλλον, για την υγεία των παππούδων, των γιαγιάδων και τη δικιά μας. Ειδικά των παππούδων και των γιαγιάδων επειδή είναι στις ευπαθείς ομάδες. Νιώθω φόβο και λύπη, αλλά είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι όλοι μαζί αν προσπαθήσουμε θα τα καταφέρουμε. Ξέρω ότι σε εμάς στην Ελλάδα έχουμε πιο λίγα κρούσματα και πιο λίγους θανάτους. Διότι εφαρμόσαμε πιο γρήγορα απαγόρευση κυκλοφορίας, κλείσαμε τις παραλίες και τα καταστήματα.

  Είπαμε όλοι μαζί <<ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ>> και βγήκαμε νικητές. Για όλα αυτά θα ήθελα να πω ένα μπράβο. Τέλος εύχομαι να τελειώσουν όλα γρήγορα και να γυρίσουμε όλοι στον καθημερινό μας ρυθμό.

Μιχαήλ Άγγελος Παραλίκης, Ε΄ τάξη 

   Μια μέρα του Μάρτη 2020 ακούσαμε ξαφνικά στην τηλεόραση ότι ένας ιός ήρθε στην χώρα μας μετά την χολέρα και πολλές άλλες επικίνδυνες αρρώστιες.

   Ήταν μια μέρα πανικόβλητη, οι γονείς μου πήγαν στο σούπερ-μάρκετ για να προμηθευτούν τα απαραίτητα τρόφιμα. Όταν ήρθαν στο σπίτι τοποθετήσαμε τα πράγματα στην θέση τους.

   Τώρα που καθόμαστε στο σπίτι προσπαθώ να κάνω πολλά πράγματα για να μην βαριέμαι. Ζωγραφίζω, παίζω με τα αδέρφια μου και κάθε απόγευμα όταν έχει καλό καιρό βγαίνω βόλτα με το ποδήλατο μου.

   Ανησυχώ για το μέλλον, για την υγεία όλων μας και ιδιαίτερα των παππούδων και των γιαγιάδων μας.

   Αισθάνομαι λύπη και εκνευρισμό για όλα αυτά που γίνεται.

    Εύχομαι όλα να τελειώσουν, παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη και πιστεύω ότι όλα θα τελειώσουν σύντομα. Και έτσι καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι: «Άριστον υγιαίνειν, δεύτερον δε κάλλος, τρίτον δε πλούτος», δηλαδή το καλύτερο απ’ όλα είναι η υγεία, το δεύτερο η ομορφιά και μετά έρχεται τρίτο ο πλούτος...

Μαλαματένια Μήτσα, Στ΄ τάξη

     Η ζωή είναι  το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο. Σε μια φυσική-ήρεμη καθημερινότητα ο κύκλος των δραστηριοτήτων συνεχίζει την πορεία του.

     Το Σχολικό λεωφορείο μεταφέρει μαθητές στην σχολική μονάδα με χαρά τα παιδιά καλούνται να μαθητεύσουν σε βασικές γνώσεις. Οι φοιτητές προσδοκούν το πτυχίο, οι εκπαιδευτικοί σταθεροί στην αποστολή της προσφοράς τους, ο υπάλληλος του καταστήματος στο ωράριο του, οι γονείς ως ακοίμητοι φρουροί της οικογένειας χαρίζουν ελπίδα, επιθυμίες, θάρρος στο υπέροχο ταξίδι της ζωής!!!

       Μια επιδημία μεταδιδόμενη αλλάζει την πορεία της ζωής βασικά στοιχεία περνούν σε άλλο στάδιο.

        Ξαφνικά όλα αλλάζουν άνθρωποι με θάρρος αποκτούν δειλία, χάνουν το προσανατολισμό τους, την δυναμικότητα του χαρακτήρα. Ο ιός είναι φονικός το κράτος αναγγέλλει άμεσο περιορισμό. Οι πολίτες πρέπει να παραμείνουν στο σπίτι βοηθώντας την μη εξάπλωση του ιού.

         Κλείνουν σχολικές μονάδες, πανεπιστήμια, εμπορικά και διάφοροι χώροι συνάξεως πολλών ανθρώπων. Οι πόλεις  ερημώνουν τα όνειρα πολλών νέων σταματούν.

         Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μην χάσουμε την αισιοδοξία μας. Η εξωτερικές δραστηριότητες μεταφέρονται στο σπίτι καλούνται να μετατραπούν σε σχολεία, γυμναστήρια, φροντιστήρια, ακόμη και σε χώρους εφευρέσεις δηλαδή διάφορα χόμπι τα οποία απαιτούσαν εξωτερικό χώρο.

         Η καθημερινότητά μου γίνεται λιγάκι μονότονη, συνεχώς επανάληψη ποδήλατο, γυμναστική, βοήθεια  στους γονείς, καθαριότητα αυλής, σκάλισμα των δέντρων κτλ. Χαίρομαι τις πρωτόγνωρες ημέρες αυτές γιατί είμαι πολλές ώρες στο σπίτι με τα αδέρφια μου αλλά  θα ήθελα να πηγαίνω και λιγάκι στο σχολείο να συναντήσω τους φίλους μου.

        Η περίοδος αυτή δεν θα ήθελα να επανέλθει γιατί κανείς δεν ήταν χαρούμενος τα παιδιά είχαν νευριάσει,  θέλαν η σχολική χρονιά να τελειώσει φυσικά. Νομίζω όταν θα ανοίξουν πάλι τα σχολεία η χαρά μας θα είναι διπλή, γιατί θα ενώσουμε άφοβα τα χέρια μας για μια νέα δημιουργική  ζωή!!

               Θεοχάρης Δρασλιάκης, Ε΄ τάξη