Μόνος σε ένα έρημο νησί
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα με θαυμάσιο καιρό ταξίδευα προς τη
Χαβάη. Ξαφνικά, καθώς το πλοίο γεμάτο με χιλιάδες επιβάτες έφτανε στην καρδιά
του Ειρηνικού Ωκεανού ένας πελώριος βράχος μας χτύπησε. Το πλοίο βούλιαξε μα
ευτυχώς επέζησα από αυτή την τρικυμία.
Το νερό με είχε παρασύρει σ’ ένα έρημο νησί και
εγκλωβισμένος και μακριά από τον πολιτισμό άρχισα να χάνω τις ελπίδες μου. Εκεί
που είχα παραισθήσεις μια βαλίτσα βγήκε στην ακτή. Την άνοιξα και είχε μέσα ότι
ακριβώς χρειαζόμουνα: πολύ νερό, φαγητό για ένα χρόνο, ένα αντίσκηνο, μια
κουβέρτα και ένα μαξιλάρι ήταν το περιεχόμενο της μεγάλης βαλίτσας.
Από το πουθενά ένας ναυαγός σαν κι εμένα με πήγε στο μέρος
που ζούσε. Είχε ένα καταπράσινο κάμπο και μια καλυβούλα. Το μυαλό μου είχε σταματήσει
πλέον να δουλεύει.
Την άλλη μέρα ο καταγάλανος ουρανός φώτιζε τις καρδιές μας και
μας έδινε ελπίδες να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ένα καλύτερο αύριο. Ο φίλος
μου, ο ναυαγός, εμπλούτιζε τον κήπο του
με πολύχρωμα λουλούδια χωρίς να έχει άγχος για αυτό που μας ξημερώνει. «Αυτός ο
άνθρωπος είναι μάλαμα», έλεγα συνέχεια.
Μετά από ένα μήνα ένα άλλο πλοίο πέρασε από αυτό το νησί. Αμέσως
του έκανα σήμα να σταματήσει, μας πλησίασε και επιβιβαστήκαμε.
Τελικά έκανα το ταξίδι που ήθελα και εγώ με το ναυαγό
αποδείχτηκε πως ήμασταν αδέλφια. Ποτέ δεν ξεχάσαμε αυτό το νησί. Το ονομάσαμε
Μαδαγασκάρη και από τότε το επισκέπτονταν πολλοί τουρίστες.
Γιώργος Παραλίκης, Ε΄ τάξη
......................................................................................................................................................................
Ταξίδευα στη Χαβάη το έτος 2011 ώσπου ξάφνου το αεροπλάνο άρχισε
να πέφτει με φόρα σαν μετεωρίτης στη γη. Όλοι οι επιβάτες πανικοβλήθηκαν. Κανείς
δεν ήξερε τι να κάνει. Σπρωχνόντουσαν για να ανοίξουν την πόρτα. Τελικά το
αεροπλάνο προσγειώθηκε πάνω σε ένα δέντρο σε ένα ερημονήσι.
Πολλοί από εμάς πέθαναν. Μόνο καμιά δεκαριά άτομα απόμειναν.
Βγήκαμε από το αεροπλάνο και οι 10 που είχαν απομείνει έφυγαν. Οι πέντε
κολυμπώντας και οι άλλοι πέντε χάθηκαν στο ερημονήσι. Άρχισε να πέφτει το
σούρουπο κι εγώ δεν είχα τίποτα πάνω μου παρά μόνο μια πυξίδα κι ένα στυλό.
Χρειαζόμουν νερό για να επιβιώσω και όχι τόσο την τροφή. Ευχόμουνα να βρω καμιά
βαλίτσα με τα απαραίτητα.
Το θαύμα έγινε λίγες ώρες αργότερα, όταν περιπλανιόμουν στο
νησάκι. Βρήκα μια μεγάλη βαλίτσα με ό,τι ακριβώς χρειαζόμουνα. Πέντε από αυτά
τα πράγματα θα τα έπαιρνα μαζί μου. Αυτά ήταν: νερό για να επιβιώσω, ένα
μαχαίρι – σουγιά για φτιάξω μια σχεδία, ένα κινητό για να καλέσω τις ειδικές
δυνάμεις, μία σκηνή για να μείνω και τέλος ένα καπάκι από ασημένιο κάδο. Όσο κι
αν σας φαίνεται αστείο και περίεργο το καπάκι θα το χρειαζόμουν για να κάνω
σήματα S.O.S. με το φως του ήλιου που θα έπεφτε
πάνω του σε κανά ελικόπτερο.
Βράδιασε κι εγώ έφτιαχνα μια σχεδία με το μαχαίρι που βρήκα. Επίσης είχα βρει και αρκετό σχοινί για να δέσω τη σχεδία. Δεν μπορούσα άλλο, ήμουν πτώμα. Κοιμήθηκα επάνω στη μισοτελειωμένη σχεδία.
Το πρωί που ξύπνησα βγήκα για τροφή και νερό. Ευτυχώς βρήκα
αρκετές μπανάνες και καρύδες. Ήπια και λίγο νερό που είχα βρει και άρχισα να
φτιάχνω και πάλι τη σχεδία.
Το μεσημέρι ήταν έτοιμη. Όταν πήγα να τη σύρω στο καταγάλανο νερό της μαργαριταρένιας
θάλασσας, άκουσα ένα περίεργο ήχο. Πήγα πιο πέρα και είδα ένα ελικόπτερο.
Προσπάθησα να κάνω σήμα με το καπάκι από τον γυαλιστερένιο κάδο, αλλά δυστυχώς
δε με είδανε. Έσυρα τη σχεδία στη θάλασσα και ανέβηκα επάνω.
Ταξίδευα επί ώρες στη ζέστη του ηλίου. Ξαφνικά εκεί που
ταξίδευα άκουσα κάτι να χτυπά. Ήταν το κινητό!!! Είχε τρεις γραμμές σήμα!!!
Απάντησα και ήταν οι ειδικές δυνάμεις. Τους είπα ότι βρισκόμουν στη μέση του
Ειρηνικού Ωκεανού πάνω σε μια σχεδία. Μου είπαν πως θα έρχονταν να με σώσουν.
Περίμενα περίπου τρεις ώρες, αλλά τελικά ήρθαν! Με σώσανε με
ένα ελικόπτερο και με πήγαν στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα για να τους πω την
περιπέτειά μου. Μόλις με πήγαν σπίτι όλα ήταν φυσιολογικά. Ευχαριστούσα το Θεό
που ήμουν ζωντανή. Αυτή η περιπέτεια ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου!
Καλλιόπη Χαριζάνη, Στ΄ τάξη
Τα παραπάνω κείμενα γράφτηκαν στο Σχολείο στο μάθημα της Γραπτής Έκφρασης
